Natalie Portman zaslužuje Oscar nominaciju za ulogu Jackie Kennedy
Protekla dva dana su u znaku Natalie Portman koja je u Veneciji sa dva filma: Jackie Pabla Larraina u glavnom takmičarskom programu – biopicom o udovici američkog predsednika Johna Kennedya u nedeljama posle atentata (1963) i Planetariumu Rebbece Zlotowski van konkurencije, premijerno prikazanog u Sali Darsena 8. septembra.
Jackie je uloga koja bi Natalie Portman mogla doneti nominaciju za Oskara. Ona je igra suvereno, besprekorno se krećući od jedne do druge Jackie; one poznate američkoj javnosti kao nasmejane i besprekorno obučene Prve Dame piskutavog glasa, do privatne Jackie – organizacionog genija dubljeg glasa, oštrog uma i sa cigaretom u ruci. Tranzicija od jedne do druge fasete teče glatko i Portman postaje otelotvorenje jedne od najpoznatijih ikona američkog javnog života.
Rađen prema scenariju Noahe Oppenheima, film se bavi periodom neposredno nakon atentata koji Jackie doživljava iz najneposrednije blizine, sedeći u predsedničkom automobilu u momentu ispaljenog smrtonosnog hitca. Kao tridesetšestogodišnja udovica, još u šoku, ona se bori na nekoliko frontova. Poučena iskustvom iz istorije da čak i predsednici padaju u zaborav ukoliko se dobro ne istaktizira njihov zvanični odlazak, ona čini sve da sahrana Johna Kennedyja svetu ostane u trajnom sećanju. A pošto je publicitet najbitniji stepenik u građenju mita, ona novinaru od (kod nje – uvek limitiranog) poverenja (igra ga Billy Crudup) govori o dešavanjima od atentata u Dallasu, osvrćući se na zajednički život u Beloj Kući sa mužem čiju predsedničku vladavinu poredi sa “Kamelotom”.
Ovo je jedan od retkih biografskih filmova koji se ne rasplinjavaju u sporednim pričama i rezultat je dobro zaokruženo poglavlje iz života žene koja će zauvek ostati pamćena kao Jackie. Njenog atašea za štampu i najbolju prijateljicu u filmu igra Greta Garwig. Peter Saragaard je ubedljiv kao Bobby Kennedy, a ulogu sveštenika kome Jackie poverava svoje sumnje i emotivni raspad tumači John Hurt.
“Jackie” je jedan od favorita u trci za glavne nagrade festivala (Zlatnog lava na najbolji film; Srebrnog lava za najbolju režiju; Coppa Volpi za najboljeg glumca i najbolju glumicu; Marcello Mastroianni za najboljeeg novog glumca ili glumicu; Nagrada za najbolji scenario i Specijalna nagrada žirija).
Za razliku od Larrainove intrigantne priče o nekadašnjoj Prvoj Dami Amerike, “Planetarium” je kulisa za radnju koja nikako da se razvije. To nije film koji će vas isterati iz bioskopa, ali nije ni takav koji će vas ponukati da ga ponovo pogledate. Scenario koji je Zlotowska napisala zajedno sa Robinom Campillom je kao fusnota skice za roman čiji pisac ne može da se odluči da li piše o ratu, francuskoj filmskoj industriji, ljubavi ili prijateljstvu ili o nikada ne ostvarenoj ljubavi u filmskoj branši za vreme Drugog svetskog rata iz koje izlazi praznih ruku. Bilo šta od toga da je u pitanju, do kraja ostaje nejasno o čemu se u filmu zapravo radi.
Natalie Portman je i u “Planetariumu”, u kome većinu dijaloga izgovara na sigurnom francuskom jeziku obojenim američkim akcentom, odlična u ulozi Laure Barlow koja sa svojom mlađom sestrom Kate (Lily-Rose Depp) drži spiritualističke seanse u Parizu 1930-ih. Tokom jedne od njih, sestre upoznaju francusko-jevrejskog filmskog producenta poljskog porekla Andrea (Emmanuel Salinger) koji ih prvo angažuje za privatnu seansu, da bi ih naposletku pozvao da žive u njegovoj kući. Od tog momenta, radnja se zapetljava u nerazmrsivo klupko događaja koji slede jedan za drugim. Andre pokušava da snimi film sa autentičnim scenama seansi u kojima se nada da će nazreti obličje pravog duha. I što silnije pokušava, to nailazi na sve dublje nepoverenje čitavog filmskog tima sa kojim sarađuje dugi niz godina. Iz tih nastojanja se ispostavlja da Laura poseduje glumački kapacitet i ona se odlučuje na promenu karijere, što njenu sestru vodi u psihičku krizu – kao dete koje zbog poslovnih obaveza ne ide u školu i nema prijatelje svog uzrasta, ona se oseća usamljeno i izgubljeno. Depp je u poređenju sa Portman nečujna senka koja ima interesantnu fizičku, ali ne i glumačku karizmu i njenom liku definitivno nedostaje je-ne- sais-quoi da bi se izjednačila sa snagom kojom ostatak tima nosi svoje uloge na plećima.
Ovo je prvi francuski film snimljen Alexa 65 kamerom, što je samo jedan od vizuelnih ugođaja koji nude i vanredna scenografija i kostimi. Šteta je samo što nisu deo jedne veće, bolje napisane i režirane celine.
Marina D. Richter je filmska kritičarka i novinarka iz Beograda koja već dvadeset godina živi i radi u Beču. Od 2004. je specijalni dopisnik beogradskog dnevnog lista Politika za rubriku kulture. Redovno surađuje s austrijskim portalom Artmagazine.cc, a piše i za razne austrijske publikacije kao slobodni novinar.
